Buffoon

Það er Buffoon sýning hjá okkur eftir viku. Þeir sem vita ekki hvað Buffoon er geta gúgglað það.

Eftirfarandi skilgreining er fengin af heimasíðu leikhópsins Buffoons Needle

Buffoon is a complex style which opens the door to an extraordinary dramatic dimension. The grotesque and misshapen appearance of the Buffoons gives them an endless range of expressive possibilities.

The style is visual, open and exaggerated. Mystic and tragedy is mixed with mockery and criticism of the human way of life. In a direct and provocative way the buffoons are mirroring society through “organized madness” on the edge of parody.

Buffoons are outcasts. They are refused by society and have nothing to loose, and therefore they turn sacred values into amusing parodies. They are superior mankind and take no sides except their own.

With their grotesque and morbid humour the Buffoons make the audience laugh at humanity’s appalling behaviour, only – with a twist of tragic-like seriousness – to turn and make the viewer choke on their own laughter. Their incredible group-solidarity and fellowship leaves the audience feeling lonely and vulnerable. In this respect, the Buffoon is like a mirror in which the audience sees itself and the acts of humanity in a different light.

Lecoq þróaði þetta sem leikhúsform í kringum 1970. Myrkraverur sem búa við áberandi líkamslýti. Útskúfaðar úr heimi hina venjulegu nema til skemmtunar. Deila óhikað á venjulegt fólk og eru til fyrst og síðast fyrir sig og sína. Félagsverur, nautnalegar og óskammfeilnar. Komast upp með skarpari ádeilur og blygðunarleysi vegna útlitsins.

Gríðarlega krefjandi, krefst einbeitningar og hömluleysis. Hlutirnir skýrast betur með hverjum deginum og maður uppgötvar (ljótt orð) eitthvað nýtt í hvert skipti sem maður fer í búninginn. Eigum væntanlega eftir að uppgötva nýja hluti á sjálfri sýningunni.

Minn Buffoon er hálfgerður eyðimerkur kroppinbakur í þröngum buxum. Dig it! Með staf og hristur.
Pínulítið eins og risastórt jólaskraut vegna rauðu skikkjunnar. 

Er eitthvað búinn að rembast við að skrifa skarpa ádeilu til að flytja. Hefði allt eins getað prumpað á pappír. Kannski að ég geri það bara. Dreg niður um mig á sviðinu og rek við á dagblað. Get ég ekki tengt það við einhverskonar pólitíska yfirlýsingu eða djúpa samfélagsrýni? Svona eins og að pissa á stelpu.