Að vera Evrópusambandssinni. . . . eða ekki?

Ég var eitt sinn alfarið á móti ESB aðild. Vildi ekki fórna sjálfstæðinu. Seinna var ég hlynntur aðild. Brussel tæplega verri en Sjálfstæðisflokkurinn og Framsókn, hugsaði ég. Núna hreinlega hef ég ekki hugmynd um hvaða skoðun ég hef á þessu máli. En þó er ég nokkuð viss um að það sé ekki sniðugt að ana út í slíka ákvörðunartöku á meðan ástandið er eins og það er. Fólk segir og gerir margt þegar það er reitt. Hluti sem það sér jafnvel eftir þegar reiðin rennur af þeim. Ættum við ekki að jafna okkur aðeins og taka svona veigamiklar ákvaranir með jafnaðargeði?

Einn söguáfanga tók ég í menntaskóla sem fjallaði um Evrópusambandið/Evrópubandalagið, frá stofnun til þeirrar nútíðar sem var þegar ég sat áfangan. Mér fannst áfanginn áhugaverður og varð Evrópusambandssinni í kjölfarið. Margur fróðleikurinn sem ég þekkti þá, hékk ekki fast en ýmislegt nýtt komið í staðinn. Sjávarútvegsstefna ESB finnst mér ekki spennandi, ekki frekar en sú íslenska. Líkurnar á því að við fáum þeirri íslensku breytt, þótt litlar séu, eru meiri en að við fáum breytt stefnu þeirra í Brussel. Rámar samt í að eitthvað fallegt hafi verið við jaðarbyggðarstefnu sambandsins, man ekki svo gjörla hvað það var nákvæmlega. Hvernig var svo aftur ákvæðið um ákvarðana töku heima í héraði? Kannast einhver við það?

 

  

Athugasemdir

[Haraldur Hansson, 14.11.2008 kl. 01:19]

Mikið rosalega skil ég þig vel, enda sjálfur að hugsa á þessum nótum. Gamla Evrópubandalagið er ekki það sama og Evrópusambandið eftir Maastricht. Ég hef meira að segja reynt að pæla gegnum Maastricht samninginn og sýnist að við verðum a.m.k. ekki evru-tæk fyrr en eftir 15 ár.

Svo heldur sambandið áfram að breytas og næst er það Lissabon samningurinn sem leiðir til meiri miðstýringar þar sem höfðatalan telur meira en nú. Þá verður Ísland minna. Og þó við göngum inn hættir sambandið ekki að breytast.

Þetta er skref sam þarf að hugsa mjög vandlega og kynna vel fyrir fólki. Ákvörðun sem ekki er gæfulegt að taka í krísu.